بنانا براوا (موز وحشی)
نویسنده: ژوزه مائورو ده واسکونسلوس
ترجمه: قاسم صنعوی
ژوزه مائورو ده واسکونسلوس نویسنده ی برزیلی اگر در سه اثر معروفش درخت زیبای من، خورشید را بیدار کنیم، روزینیا قایق من با رقت قلب به رؤیاپروری های زیبا و لطیف شخصیت هایش می پردازد، در بنانا براوا ضمن حفظ روح انسان دوستی مألوفش، خواننده را به دنیای دیگری می برد. او گرچه در این اثر باز هم افرادی رقیق القلب و دارای احساس ها و عواطف انسانی می آفریند، صحنه ی مهم رمانش محیط خشونت باری است که «جویندگان الماس» در هر زمان می توانند پدید بیاورند.
برای نوشتن همین اثر بود که واسکونسلوس در حدود دو هزار کیلومتر در سرتانوی وحشی (منطقه خشک و تقریباً بی حاصل برزیل مرکزی) سفر کرد تا با جزء به جزء محیطی که می خواست توصیف کند آشنا شود.
آن گونه که خودش می گوید وقتی در جست و جوی زندگی متفاوتی به اعماق سرتانو سفر می کند، قلبش را در پای درختی می گذارد تا با اضطراب منتظر بازگشت صاحبش بماند و خودش چون ناظری بی طرف شاهد زندگی مردانی باشد که از ترحم به خود و دیگران بی خبرند. از این رو ناگزیر از خشونت بیان شخصیت هایش -که بابت آن پیشاپیش از خواننده ی خود عذرخواهی می کند- الگو برمی دارد، اما در مقام توضیح می گوید که این تقلید عین، به حکم ضرورت صورت گرفته است، زیرا نرم کردن آن خیانت به واقعیت بوده است…
ولی خواننده می تواند نظر داوری کند که آیا او به راستی توانسته قلبش را جا بگذارد و با خود به این سفر نبرد.
دیدگاهی بنویسید